vuurwerk voor onze Paul

met wat vertragingen ivm wel of geen internet even het volgende.

1
telefoons en sms' en lijken weer te gaan

en dan het volgende;

die laatste avond in Jontien was er een om in te lijsten.
eerts die middag naar een, wat volgens Paul ooit een goed restaurant geweest moet zijn, voor de late lunch.
Daar bleek een nieuwe chef, en die hield het bij bedorven voedesel. Bijna [ zie verslagen voorgaande jaren] voor het eerst in Thailand dat ons zo iets overkwam. Alles laten staan dus niemand ziek. Toen we hongerig over de boulevard taxiden riep E plots; stop. Ik zie een bord met het woord PATAT erop.
Dat was snel besloten, de tent zag er niet uit [moet binnenkort verhuizen vernamen we later], maar bleek in Nederlandse handen en het eten aldaar, man was was ik aan een echt nederlandse stampot toe.
De biefstukken met jus waren van de buitencategorie, ook voor Nederlandse begrippen, maar nog veel plesanter waren de nieuwe Nederlandse vrienden die we ter plaatse maakten.
De tent zat vol met zware jongens, ieder ruim over de 100 kilo zal ik maar zeggen. P, die wel eens een wedstrijdformuliertje vals invuld, en ik voelde ons nog slechts beginners. Een ieder had zo zijn byzondere reden om niet meer naar Nederland te willen, en P en ik begrepen dat dan ook wel.
Gekheid op een stokje, supergezellige avond met een buitengewoon gastvrije, gulle en onderhoudende restaurateur, waar
het goed eten is met vertrouwde medenederlanders die veelal via Duitsland terugvliegen. Omdat dat goedkoper is, werd ons gegarandeerd.
Heet die winkel echt patat, zo wilde we weten. Ja, patat is het Thaise woord voor vuurwerk, zonder gein, vandaar.

De volgende ochtend met alweer met zo'n powerboot de zee op. Vlak water achter eilandbeschutting en een motortje met weinig PK's. E leefde helemaal op, dat dat nog zo bestaat, genieten.
Koh Samet, alweer zo'n Thais eilandplaatje uit de reisgidsen.
Onvoorstelbaar fraai en bij laag water een superbreed zandstrand van wit zilverzand.
Ons resort aan de windzijde en dat bleek een straffe windkracht 6. Op het superbrede strand aangekomen was er die fraaie Japanse [het barst hier van overigens alleraardigste Japanners, Koreanen, Vietnamezen en wat niet meer zij; het is daar zeker klokusvakantie] waarvan het hoedje afwaaide wat door de wind werd meegenomen over het brede strand.
Onze Paul erachteraan, honderden meters, wist niet dat die man nog zo snel kon zijn. Indrukwekkend, echt waar.
Gezeur over pijn in de schouder, weerbarstige gewrichten, stijve nek, ik hoorde er niets meer van. Alle pijntjes waren vergeten en de buiging als dankbetuig van onze Japanse loog er dan ook niet om.
Oh Paul, daar gaat mijn hoed, pak hem, riep Eet nog toen ze bij het strand opstappen haar hoofd uit de boot stak en de wind ook vat kreeg op haar hoed.
Lekker belangrijk, lekker laten wegwaaien, kopen van de week wel een nieuwe, was Pauls als altijd vriendelijke antwoord.

Die avond laat was het PATAT [vuurwerk] bij onze buren, toen Eet onze Paul als een soort Fred Flintstone de deut uit zette.
Dat zal je leren; riep ze hem nog toe; eens een heer, altijd een heer,
ook voor je eigen meisje.
Buiten slapen is niet koud in Thailand.

Vanavond [inmiddels al weer gisteravond] is het volle maan; de Thaise full moon party doet alle wonden helen.
Over hoe B 52's F 18's en Red Ladies
oude hippieliefdes weer doet oplaaien, verhaal ik U met plezier eens later.

NB niet alle vertellingen zijn 100 % waarheidsgetrouw, maar dat had U al begrepen.
Op naar het volgende eiland.

Als ik nog internettegoed heb ga ik proberen fotoos te plaatsen.
Tot gauw