still got my caballero's

we hebben het 24 uur per dag levende las vegas verlaten, en met de fraaie gehuurde dodge van, spreek uit crysler ven, de woestijn in op weg naar het noorden. rotsen en zo hier en daar een cactus. dan is airco in de auto pas echt een genot, als je tenminste de ramen dicht houdt.

een bezoek aan zion park, een soort grand canyon maar dan zonder helicopters, was de omweg daarvoor meer dan waard. indrukwekkende rotspartijen, verticale wanden en onwaarschijnlijke kleurschakeringen.

de bruisende staat nevada omgeruild voor rustige utah, met salt lake city als ogenschijnlijk provinciaal hoofdstadje.
wat een stilte vergeleken met las vegas.
olympische winterspelen vielen salt lake recent ten deel en het is de hoofdstad van de mormonensekte, een christelijk groepje andergelovigen, bekend van de aansprekende veelwijverij.

sister marihanne, een bloedmooie australische mormoonse, wist bij ons belangstellende bezoek aan de fraaie kerk, door mormonen tempel genoemd, uiteraard, henk te verleiden tot een intakegesprek tot aansluiting bij de sekte, of tenminste tot flinke financiele donatie.
de gedachte van gehuwd zijn met meerdere vrouwen tegelijk, leny niets tekort doende, sprak henk wel aan.
naast de voetbal international is henk nu, voor veel geld, ook geabonneerd op de salt lake sister tribune, een soort playboy met daarin veek teksten en fotoos van in het zwart geklede oudere dames in wintersportkledij.

de fotoshoots van marihanne zullen pas in 2029 worden genomen en geopenbaard, even geduld dus waarde lezers.

het alweer voortreffelijke eten in een alweer voortreffelijk restaurant, jaja er is best meer dan alleen de fast food tenten, maar je moet wel goed zoeken, deed henk zijn gifgroene heineken rugzak vergeten op het op main street gelegen terras van restaurant red rock, niet geheel toevallig ook het terras van de lokale bierbrouwerij.

een uurtje later werd het gemis beseft en lichte paniek was ons niet vreemd, de tas bevatte immers paspoorten, creditkaart, bankpassen, verzekeringsgegevens, vliegtickets en een noemenswaardig maar hier niet genoemd bedrag aan contanten.
met loeiende sirenes en gierende banden, sluitingstijd was aanstaande, het kleine centrum van salt lake doorgeraced en wonder boven wonder, de vergeten tas was bespreurd door onze attente serveerster, welke wij godezijdank, we zitten hier wel in de stad van de amerikaanse jezus himself, een uur tevoren door ons nog met dikke fooi getipt was.
of gewoon een goudeerlijke meid, nog de balkenende normen en waarden aanhangend.
anyway, de opluchting was groot, niet in het minst bij onze henk, die onverwijd met genoegdoening als eerste constateerde dat zijn caballerootjes niet gejat waren.
still got my caballero's, verzuchte hij opgelucht, om pas daarna te onderzoeken of geld en papieren nog aanwezig waren.





.