vrienden maken

na een kleine twee weken door de bergen getrokken te zijn, is het een verrukking de grote stad weer te proeven.
En wat voor een stad; Denver Colorado, eem metropool die zijn weerga niet kent.
Uitlaatgassen, gillende sirenes, neon lichten, wolkenkrabbers, rook uit de straatroosters, limousines, bedelaaars, mexicanen, portoricanen, indianen, negers, blanken.
Wat een smeltkroes, heerlijk dat hadden we in de bergen toch wel gemist.
Alweer een zwoele zomeravond met een verukkelijk diner op het terras down town
the 16 th mall.
Auto opgezocht, wat een hitte, moesten we richting north of south, auto even parkeren langs de weg, kaart erbij, op zoek naar verkoeling liet Hank zijn raam zakken.
Les 1 even vergetend; autoramen open; dat moet je niet doen 's avonds na tienen in een amerikaans stadscentrum.
Plotsklaps stak daar door Hank's raam, die grote donkere kop in de auto, blinkende wit gebit, in de duisternis schitterde het wit in de ogen.
Sir, heeft u even tijd, bulderde de stem van geblokte neger die mij sterk aan good old bokser Joe Frazier deed denken.
Ik ben vandaag vrij gekomen uit de gevangenis, zijn stem afzwakkend;
Ik heb daar 4 jaar gezeten. Ik was getrouwd en heb 2 heerlijke jonge zoons waar ik gek op ben.
Ik hou nog steeds van mijn vrouw.
Zij is bepaald niet de gemakkelijkste.
En sir, een lange stilte volgt, morgen mag ik mijn vrouw en kinderen weerzien.
Vandaag waren ze niet aan de poort om me op te wachten, maar ik hou toch zielsveel van ze. Mijn vrouw is werkeloos en klust wat bij.
Zijn hoofd, wat een stierennek, op de schouder van onze Hank leggend en in tranen uitbarsted; sir laat ik nu 20 dollar tekort komen om voor wat eten en een dak boven mijn hoofd voor deze lange donkere nacht te zorgen.
U hoeft zich niet verplicht te voelen tot iets, maar .., jammerde onze gespierde pechvogel verder, daarbij onze Hank aankijkend alasof er wat voor hem zwaaaide als een kleine donatie achterwege zou blijven, daarbij een nieuw opkomend traantje uitpersend.
Wat een toneel, of toch gemeend, we zullen het nooit weten.
Geef mij effe gauw twintig bucks Eric,
bracht de doorgaans zo welbespraakte Hank met geknepen stem en zweet op zijn voorhoofd uit.
De twee tienbiljetten overhandigend zei Hank; take care and have fun boy.
Nog een vraag, riep Hank de inmiddels wegsnellende stoomwals na; what's your name.
Joe Dalton sir, was het antwoord en weg snelde onze nieuwe vriend de duisternis in.