wat is dit gaaf

na een voortvarende vlucht zijn we in chicago beland.
stad met zo'n 7 miljoen, u leest het goed, inwoners.
in amerika is alles groter, ook de gangen van de plane tot aan de douane.
na 8 uur vliegen en 1 uur door de gangen lopen bij de douane beland.
daar waren "wat" formaliteiten te doen, welke we overigens dachten thuis via internet ook al gedaan te hebben.
omdat sommige postbodes anderen wel kunnen vertellen hoe en welk formulier ze moeten invullen voor een aangetekende, maar zelf geen wegwijs worden in de stapel formulieren die nodig zijn om langs
de usa douane te komen, hadden we een half uurtje vertraging.
voeg daar nog bij dat onze amerikaanse ambtenaren niet begrepen waarom de kinkhouwertjes voor 3 weken vakantie 8 sloffen rookwaar nodig hebben, en je begrijpt dat de eerste boete, 50 dollar invoerrechten, een feit was.

eerst 3 millers, ze lijken in het land van geboorte nog lekkerder, en dan met de sub down town chicago.

avondeten op terras aan de rivier.
het denderende geluid van de rollende wielen van de ondergrondse die voortraast over de wankele en roestige poten die de toch best wel lange treinen dragen, is een genot voor het oor.
met onvoorstelbare snelheid racen de treinen door de smalle straten tussen de eindeloos hoge wolkenkrabbers.
de onaflatende overal loeiende politie en andere hulpdienstsirenes
zijn net als je verwacht als je een amerikaanse film op tv ziet.
de straten overstekend als aangeschoten wild.
overal is wat te zien en te doen.
this is america, wat gaaf.

omgerekend s'nachts half zes duiken we de bedden in.
24 uur eerder stapten we onze heemsteedse bedjes uit, een lange dag, maar weer een hoogtepunt voor uw
schrijver. echt genieten